“Zo fijn dat er iemand opstond om ons te helpen!”
In een drukke winkelstraat, midden in het centrum van Enschede, veegt een keurig geklede man de stoep voor een restaurant. Het is Benjamin Charro (51), de eigenaar. Op een steenworp afstand van ‘Crispy Chicken’ bevindt zich zijn tweede horecaonderneming: ‘The Saloon’, een Mexicaans steakrestaurant. Wie het verhaal achter Benjamin Charro niet kent, zou denken dat hij een joviale en succesvolle ondernemer is. En dat is hij nu ook. Maar nog geen 10 jaar geleden zag zijn wereld er heel anders uit.
In 1989 komt de dan 17-jarige Benjamin vanuit Syrië naar Nederland. Zonder zijn ouders en zonder zijn broers en zussen. In zijn eentje moet hij in een onbekend land zijn weg zien te vinden. Dat gaat met vallen en opstaan. “Die eerste periode in Nederland was moeilijk. Ik trok het hele land door want ik wilde geld verdienen, maar wel op een goede manier. Toch kwam ik al snel in aanraking met verkeerde mensen. Mijn ouders hebben mij goed opgevoed, dus ik wist al snel dat ik andere keuzes moest maken. Ik leerde de Nederlandse taal en begon te werken in de horeca. Eerst als afwasser en steeds een stapje hogerop. Ik merkte dat ik horecazaken goed kon lezen. Als ik ergens binnenliep, zag ik vrij snel wat er goed en niet goed ging. Niet veel later wist ik dat ik mijn eigen zaak wilde hebben.”
“Ik had een gunfactor”
Dat doel bereikt Benjamin heel snel. In 1993 heeft hij voldoende gespaard om zijn eerste horecaonderneming te openen. Nog geen vijf jaar na aankomst in Nederland is hij eigenaar van zijn eerste restaurant in Enschede. Het blijkt een succes, want er volgen er al snel meer. Benjamin ziet kansen door restaurants op te kopen en nieuw leven in te blazen. De formule is voor al zijn ondernemingen hetzelfde: goede locatie, onderscheidend vermogen, kwaliteit en een uitstekende service. The sky is the limit, zo lijkt het. “Het leven lachte me toe”, vertelt Benjamin aan een tafel in zijn Crispy Chicken. “De zaken liepen goed, een prachtig gezin, een fijn huis. Daarnaast had ik een groot netwerk opgebouwd. Ik stelde mezelf een doel: iets moois achterlaten voor mijn kinderen en op mijn 55e stoppen als ondernemer om te kunnen genieten. Ik werkte ontzettend hard, maar ik stond altijd voor iedereen klaar. En dat zagen mensen. Ik had een gunfactor.”
Toch ontdekt Benjamin dat het niet eenvoudig is om meerdere ondernemingen op hetzelfde moment te runnen. “Ik kon natuurlijk niet overal tegelijk aanwezig zijn. Je moet soms afstand nemen en het vertrouwen aan je personeel geven. Maar in mijn cijfers zag ik dat de zaken waar ik niet meedraaide achterbleven. Sterker nog, we begonnen steeds meer verlies te lijden. En dan kan het hard gaan. Ik heb er alles aan gedaan om het tij te keren. Maar spaarpotjes verdampten, kosten bleven toenemen en met de komst van de Euro werden mensen voorzichtiger met geld uitgeven. Nederland belandde in een crisis en mijn ondernemingen gingen daarin mee. Die neerwaartse spiraal duurde drie tot vier jaar.”
Maar hoe zwaar het ook was, opgeven is nooit een optie geweest. Ik moest doorgaan voor mijn kinderen.
Faillissement
Daarna gaat het zelfs van kwaad tot erger. Benjamin raakt zichtbaar geëmotioneerd wanneer hij begint over de zwaarste periode in zijn leven. “Er zijn mensen die mijn vertrouwen hebben beschaamd.” Benjamin doelt op een samenwerking die verkeerd afloopt. Zo worden vertrouwelijke zaken tegen hem gebruikt en faillissement tegen Benjamin aangevraagd. In de rechtszaal blijkt dat er zelfs een dossier tegen hem is opgebouwd met alles wat Benjamin in vertrouwen had gedeeld. “Niet alleen het verraad voelde verschrikkelijk, maar ook het feit dat de rechter zo eenvoudig meeging in het uitspreken van faillissement. Alles was ik in een klap kwijt. De curator stond binnen 15 minuten in mijn zaak met de vraag of ik geld op zak had. Het contante geld werd direct in beslag genomen. Ik had niks meer, mijn zaak, mijn spaargeld, mijn auto, alles was weg. Ik had alleen mijn gezin en mijn huis nog.”
Benjamin komt zowel zakelijk als privé onder bewind te staan. Elke financiële beslissing die hij wil nemen, moet eerst langs de bewindvoerder. Hij leeft op gespannen voet met zijn bewindvoerder. “Het faillissement en de schuldsanering waren enorme klappen, toch ben ik altijd doorgegaan. En elke keer als ik dacht het goed te doen, kwam er weer een nieuwe brief met een nieuwe schuldeis. Het hield niet op. Langzaam maar zeker was ik mentaal en fysiek helemaal op. Maar hoe zwaar het ook was, opgeven is nooit een optie geweest. Ik moest doorgaan voor mijn kinderen.”
Overwaarde
De druppel was een nieuwe brief op de deurmat. Terwijl Benjamin zowel zakelijk als privé onder bewind stond, had de bewindvoerder ontdekt dat er overwaarde op het huis van hem en zijn familie zat. En dat betekende een nieuwe schuldeis. Het huis was voor Benjamin ontzettend belangrijk. Het was in goede tijden, maar ook juist in slechte tijden de veilige plek geweest voor hem en zijn gezin. Het idee dat hij zijn kinderen geen dak boven hun hoofd meer kon bieden, zorgt tot de dag van vandaag voor tranen bij Benjamin. Hij besloot contact op te nemen met de bank en kwam zo in 2017 in gesprek met een van de klantbezoekers van de Volksbank. “Ik heb Andre bij ons thuis uitgenodigd. En heb hem gevraagd of hij iets voor ons kon betekenen. In alle goede jaren had ik uitstekende zaken met de bank gedaan. Mijn vraag was nu of ze er ook voor mij konden zijn in slechte tijden…”
“Andre zei: ‘Geef me een of twee dagen om te kijken of ik iets voor je kan doen’. Ik voelde aan alles dat hij oprecht was. Dat hij écht zijn best zou doen. Ondanks dat ik in die periode zo vaak teleurgesteld was door allerlei mensen en instanties, vertrouwde ik Andre. En een paar dagen later had hij inderdaad een oplossing. De overwaarde van het huis zou in een apart spaarpotje geplaatst worden. Hiermee was het bedrag beschikbaar om de schuldeis te voldoen en konden wij in het huis blijven wonen. Het was voor het eerst in jaren dat er iets onze kant op viel. Voor het eerst dat er weer iets positiefs gebeurde. Een meevaller. Andre had wel een voorwaarde: als de bewindvoerder akkoord zou gaan met deze constructie, zou hij het huis van Benjamin met rust moeten laten. Een voorwaarde die rust in het gezin van Benjamin moest brengen.”
Schone lei
En zo geschiedde. Ondertussen bleef Benjamin knokken om er bovenop te komen. Met hulp van zijn familie. Benjamins jongste zus zorgt voor een doorstart van The Saloon en Benjamin kan in loondienst werken in het restaurant waar hij eerder de eigenaar van was. Net als in zijn beginperiode in Nederland greep hij de kans om zijn positie te verbeteren en het verleden achter zich te laten. “Het was een periode waar alles draaide om elke rekening en elke schuld netjes af te betalen. De enige manier om uit de schuldsanering te komen en een schone lei te krijgen. Het voelde alsof je continu in het donker zit, een soort gevangenis. Want je kan niks, je hebt geen cent over. Mijn inmiddels afgeleefde huis kon ik niet opknappen, er was echt helemaal niks mogelijk. Maar in al dat donker was er in de verte altijd een heel klein lichtpuntje. En dat was die schone lei. Ik wist dat als ik precies zou doen wat er van me gevraagd zou worden, ik hier in 2019 helemaal van af zou zijn. Weer vrij zou zijn.”
Tot zijn bewindvoerder in 2019 met de boodschap komt dat Benjamin tegen alle verwachting in geen schone lei zal krijgen. Volgens hem heeft de dan inmiddels 46-jarige ondernemer tóch niet aan alle voorwaarden voldaan. Wederom een klap voor het gezin Charro. “Er klopte niks van! Ik heb alles gedaan voor die schone lei, echt alles… Ik heb mijn dossier toen naar verschillende advocatenkantoren gestuurd. Maar liefst tien advocaten wilden mijn zaak aannemen. Ik sprak toen ook een jonge advocaat, hij was net afgestudeerd. Hij zei: ‘Benjamin, laat mij deze zaak voor je winnen. Vertrouw me, dit komt goed!’. Dat heeft me overtuigd.”
Buiten heb ik staan huilen als een klein kind. De ontlading die vrijkwam na het horen van die woorden, ik kan dat niet eens beschrijven.
Emotioneel slotwoord
De advocaat van Benjamin vertelt hem dat hij tijdens de zitting zijn schoen op de schoen van Benjamin zal houden. Als teken dat Benjamin, in al zijn emotie, niks mag zeggen. “Dat was moeilijk, want de rechter leek mee te gaan in het niet toewijzen van een schone lei. Op dat moment haalde mijn advocaat zijn schoen van mijn schoen en heb ik de rechter gevraagd of ik mocht spreken. En dat kwam recht uit mijn hart. Ik zei: ‘Meneer de rechter, ik heb niks meer. Ik heb geen euro op mijn rekening. Ik ben fysiek en mentaal op, mijn vrouw is op, mijn kinderen zijn op. Ik heb niks meer om te geven. Als u niet verder kijkt dan alleen de papieren voor u, dan maakt u vandaag de verkeerde beslissing. Ik heb jarenlang alles gegeven om mijn fouten goed te maken en voor mijn gezin te kunnen blijven zorgen. Als dat vandaag niet genoeg blijkt te zijn, dan houdt het op. Ik ben klaar’. En toen ben ik weggelopen.”
Buiten heb ik staan huilen als een klein kind. Tot na een kwartier mijn advocaat naar me toekwam en zei: ‘Je hebt je schone lei’. De ontlading die vrijkwam na het horen van die woorden, ik kan dat niet eens beschrijven. Ook nu op dit moment brengt het alle emotie van die enorm zware jaren weer direct terug. Al die ellende was eindelijk afgelopen. Ik kon en mocht weer vooruitkijken. Samen met mijn vrouw hebben we daar heel lang gehuild. Het was zo emotioneel.”
Back in business
Niet veel later geeft de zus van Benjamin te kennen dat ze het ondernemen niet meer zo ziet zitten. En of Benjamin geïnteresseerd is om de zaak in Enschede over te nemen. Een vraag waar hij niet over na hoeft te denken. “Ik had natuurlijk nog helemaal geen reserves, maar we hebben afspraken op papier gezet en bij een accountant ondergebracht. Ineens had ik weer een zaak. Het is natuurlijk niet dat alles vervolgens van een leien dakje ging. De leveranciers in mijn netwerk wisten van het faillissement dus het vertrouwen was broos. Dat kon ik alleen maar herstellen door hard te werken en afspraken na te komen. En dat lukte.”
Nu, vijf jaar later, zit Benjamin er heel anders bij. Hij stuurt vol enthousiasme zijn personeel aan, maakt met elke gast in Crispy Chicken een praatje en weet een verdrietig kindje te sussen met een gratis ijsje. Hij is duidelijk in zijn element. “Het concept is hetzelfde als vroeger: goede locatie, onderscheidend vermogen, kwaliteit en een uitstekende service. Er lopen hier zo’n 50 klanten per uur binnen. Het gaat echt heel goed. En hier om de hoek heb ik The Saloon, mijn andere restaurant. We moeten elk weekend nee verkopen omdat elke tafel bezet is. Met alles wat er gebeurd is, geniet ik hier nog veel meer van. Ik hecht zoveel waarde aan mijn gasten, mijn personeel. Ja, ik ben een gelukkig man.”
Op de vraag wat nou het kantelpunt is geweest in die vele moeilijke jaren, is Benjamin duidelijk. “Het moment dat we met hulp van Andre ons huis wisten te behouden. Als we ons thuis waren kwijtgeraakt, dan weet ik niet wat er daarna gebeurd was. Ik wil daar eigenlijk ook niet aan denken. Maar na alle tegenslagen was het zo fijn dat er iemand opstond die wilde helpen. Precies op het juiste moment. Ik ben Andre en al zijn collega’s daar enorm dankbaar voor. En de toekomst? Die ziet er mooi uit. We draaien geweldig. Wie had dat 10 jaar geleden gedacht, hè?”
Bij de Volksbank vinden we het belangrijk om je te helpen op het moment dat het financieel even tegenzit. Door een luisterend oor te bieden, ons in te zetten voor het voorkomen of verminderen van financiële stress en met onze acht servicebeloften. Zo zijn we er ook voor je wanneer het financieel even wat moeilijker is. Meer weten? Kijk op onze website.